ur. 8 października 1929 w Toruniu
wykształcenie: mgr inż. chemii
zawód: chemik, nauczyciel akademicki
powołanie: żeglarz
j.k.ż.w.
członek Jacht Klubu AZS Szczecin
członek honorowy PZŻ (2005) i AZS (2004)
członek Bractwa Wybrzeża
instruktor żeglarski, sędzia regatowy 1 kl.
łączna liczba rejsów: 61 (261,5 tys. Mm)
Pochodzi z rodziny, w której żeglarstwo było tradycją: ojciec i starsi bracia żeglowali i mieli własny jacht mieczowy. Najstarszy brat był członkiem Akademickiego Związku Morskiego RP.
Żeglarstwo uprawiał w wielorakich formach: regaty, turystyka, rejsy szkoleniowe, wyprawy, zloty. Pływał na jachtach mieczowych, balastowych i na dużych żaglowcach. Jako instruktor prowadził szkolenia na kursach, obozach i w rejsach. Szkolił obcokrajowców w Centralnym Ośrodku Żeglarstwa PZŻ w Trzebieży, w Libii i na pokładach żaglowców Pogoria i Concordia.
1949 – zaczął czynnie uprawiać żeglarstwo w Sekcji Żeglarskiej Akademickiego Związku Sportowego w Szczecinie (członkiem Jacht Klubu AZS Szczecin jest do dziś).
W klubie tym był: przewodniczący komisji szkolenia Sekcji Żeglarskiej, sędzią regatowym, przewodniczącym komisji egzaminacyjnych na stopnie sternika morskiego i kapitana jachtowego
1952 – dyplom inżyniera-chemika na Wydziale Chemicznym Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Szczecinie.
1955 – III miejsce na Żeglarskich Mistrzostwach Polski.
1960 – dyplom mgr inż., Politechnika Szczecińska, Wydział Technologii Chemicznej.
1961-1964 – w rejsach stażowych przed przystąpieniem do egzaminu na kapitana jachtowego pływa m.in. na jachtach: Swantewit (kpt. Kazimierz Haska), Jurand (kpt. Kazimierz Haska), Nadir (kpt. Aleksander Stefan Lewicki)[1a].
1964 – zdaje egzamin na stopień kapitana jachtowego przed Komisją PZŻ.
1965 – uzyskuje patent kapitana jachtowego / jachtowego kapitana żeglugi wielkiej (1965-05-11: nr patentu kpt. j. 247; 1975-01-30: zmieniony na patent j.kpt.ż.w. nr 276; 1999-04-15: zmieniony na nr 477).
1970, Gdynia. Fot.: Bogdan Fijałkowski
Komentarz Wojciecha Jacobsona do zdjęcia:
Zapis klubowy pod „Nadir” podaje: 21.08 – 30.08.1970 X MTZG; NADIR w kl. II RORC 21/23; kpt. K. Baranowski, SWANTEWIT z W. Jacobsonem 2/23.
Krzysztof startował samotnie w regatach Międzynarodowego Tygodnia Zatoki Gdańskiej, które były też Mistrzostwami Polski. Dla Krzysztofa były to eliminacje krajowe do OSTAR 1972 i w tym sensie były to „regaty samotników”. Samotników było dwóch lub trzech. Nadira wypożyczył nasz klub (było w tym trochę mojego udziału – przedstawiałem sprawę zarządowi). Klub dostarczył jacht do Gdyni i tam odebrał. W trakcie imprezy nasze załogi pomagały też Krzysztofowi w porcie. Krzysztof startował b. ładnie, na krótkich biegach wielokrotnie prowadził przed jachtami z załogami wieloosobowymi. Tracił na długich dystansach.
W tym czasie ja startowałem na Swantewicie z załogą chyba 5 osób. W porcie (Gdynia) odbieraliśmy cumy od Nadira, i staliśmy blisko siebie.
1971 – II miejsce na Mistrzostwach Polski Jachtów Morskich.
1971 – I miejsce w regatach Ostseewoche.
1973, 6 września – 1974, 8 lipca – rejs z Ludomirem Mączką na Marii [1b], w pierwszej fazie jego wyprawy dookoła świata na trasie Szczecin – Callao (Peru).
Załoga na etapie Szczecin – Callao (Peru), 1973-09-06 – 1974-07-08, 12 280 Mm:
Ludomir Mączka (kapitan i właściciel jachtu), Wojciech Jacobson, Jerzy Mańkowski (do Casablanki), Andrzej Marczak (od Santa Cruz de Tenerife).
Trasa: Szczecin, Świnoujście – Sassnitz – Kopenhaga – Kilonia – Dover – Vigo – Casablanca – Las Palmas, Santa Cruz, La Luz – Antigua, Martynika, Saint Lucia, St. Vincent, Bequia, Islas Testigos, Iguana, Los Frailes – Guanta, Chichiriviche – ABC (Aruba, Bonaire i Curaçao) – Guanta, Valencia, Canaima, Valencia, La Guaira – Kanał Panamski (24 maja 1974) – równik (4 czerwca 1974; imię Marisco) – Paita – Chimbote – Callao.
Trasa Marii w pierwszej części wokółziemskiego rejsu 1974-1984, ze Szczecina do Callao.
1973: Wojciech Jacobson za sterem Marii
Fot.: Andrzej Marczak
Wojciech Jacobson dopłynął do Callao. Żegludze towarzyszyły wypady lądowe w odległe miejsca do Wyżyny Gujańskiej i w Andy.
Wspomnienia z tej podróży zawarł w książce Marią do Peru (Gdańsk, Wydawnictwo Morskie, 1976).
1976, 10 kwietnia – 10 lipca – płynie w załodze s/y Polonez[2] ze Szczecina do New Haven, CT (6672 Mm):
Krzysztof Baranowski (kapitan), Antoni „Toni” Brancewicz, Wojciech Jacobson, Jarosław Malejewski, Wiesław Słoboda, Marek Stryjecki, Mona Thorogood (od Teneryfy).
Od Plymouth do Newport (R.I.) Polonez płynie w dwuetapowych regatach The Cutty Sark Tall Ships’ Races (Operacja Żagiel) zorganizowanych z okazji 200-lecia (Bicentennial) Stanów Zjednoczonych.
Na dystansie 6611 Mm. Polonez zajmuje 5 miejsce w klasie B.
1976: atlantycka trasa Poloneza
mapa wg Wojciecha Jacobsona
1976: załoga Poloneza w rejsie na Operację Żagiel:
od lewej: Krzysztof Baranowski, Wojciech Jacobson, Antoni Brancewicz,
Jarosław Malejewski, Wiesław Słoboda; klęczy: Marek Stryjecki
fot. z arch. Wojciecha Jacobsona
1976: na pokładzie Poloneza (Wojciech Jacobson i Jarosław Malejewski)
fot. z arch. Wojciecha Jacobsona
1976-06: załoga Poloneza na mecie regat w Newport, R.I.
Dama w drugim rzędzie, jedyna bez „firmowej” koszulki, to Janka Bielak[3]
fot. z arch. Wojciecha Jacobsona
Do Polski (Boston – Gdynia, 6 900 Mm) wraca Darem Pomorza (kpt. Kazimierz Jurkiewicz), na którym dołącza do wachty studenckiej, by móc pracować na rejach.
1977
– II miejsce w Mistrzostwach Polski Jachtów Kilowych
– Ostseewoche – I miejsce w Pokal Klasse / IOR – III miejsce.
– I miejsce w Bałtyckich Regatach Samotników o Puchar Poloneza w klasie HTC (Carter), III miejsce w klasyfikacji generalnej.
Na temat tych regat powstało opowiadanie „Wyścig” Zbigniewa Kosiorowskiego według audycji radiowej pod tym samym tytułem. Opowiadanie ukazało się w książce 13 w skali Beauforta (Szczecin : KAW, 1982). Na treść składają się relacje, które przekazują dwaj zaprzyjaźnieni konkurenci: Jerzy Madeja i Wojciech Jacobson.
1978-1979 – Wojciech Jacobson szkoli żeglarzy z Libii w Trzebieży i Bengazi.
Fot. z archiwum Wojciecha Jacobsona
1980, wrzesień – Wojciech Jacobson, pomagając Ireneuszowi Gieblewiczowi[4] z Chicago, przeprowadza z nim jacht Dal[5] na trasie Świnoujście – Hel – Gdynia – Gdańsk (276 Mm), do Centralnego Muzeum Morskiego w Gdańsku. Był to ostatni rejs tego historycznego jachtu.
1980-09-10: Powitanie s/y Dal w basenie JK AZS w Szczecinie
http://www.jkazs.szczecin.pl/archiwum/dal2/wdx.htm
Fot. z archiwum Wojciecha Jacobsona
1982, 12 lipca – 4 września – udział w The Cutty Sark Tall Ships’ Races (Operacja Żagiel) na STS Pogoria (kpt. Andrzej Marczak).
Wojciech Jacobson był II oficerem i – wraz z Bronisławem Tarnackim – opracowywał taktykę regat, dzięki której Pogoria okazała się najszybszą wśród wielkich żaglowców w pierwszym etapie, zajmując ostatecznie, po przelicznikach, trzecie miejsce.
1982, lipiec: Pogoria i jej załoga w rejsie czarterowym na The Cutty Sark Tall Ships’ Races
Wojciech Jacobson – oznaczony strzałką
Fot.: Heinz Busch; arch. W. Jacobsona
1982, lipiec: Wojciech Jacobson na Pogorii w rejsie czarterowym na The Cutty Sark Tall Ships’ Races
Fot.: Heinz Busch; arch. W. Jacobsona
1983-84 – ponownie z Ludomirem Mączką na jachcie Maria: żegluga z Montevideo, wzdłuż wybrzeży Urugwaju, Brazylii i Gujany Francuskiej, do Le Havre (11 620 Mm).
Wpływają m. in. rzeką Comté w głąb dżungli do wioski Hmongów [patrz: Wojciech Jacobson – „Miasteczko na kotwicy”].
1984, Cayenne, s/y Maria: Wojciech Jacobson i Ludomir Mączka
Fot.: Janusz Kurbiel
Trasa Marii w tych częściach wokółziemskiego rejsu 1974-1984, w których brał udział Wojciech Jacobson
Żegluga na etapie Cayenne – Le Havre trwała 76 dni.
1984, Le Havre: Ludomir Mączka (z prawej) i Wojciech Jacobson przygotowują Marię do dłuższego postoju.
Fot. z arch. Wojciecha Jacobsona
1985 – Wojciech Jacobson dowodzi jachtem Vagabond II[6] w 7-miesięcznym rejsie z Le Havre przez Kanał Panamski do Vancouver w kanadyjskiej prowincji Kolumbia Brytyjska (12 520 Mm);
w trzyosobowej załodze, oprócz Ludomira Mączki, jest córka Wojtka – Magdalena.
Fot. z arch Wojciecha Jacobsona
Właścicielem jachtu jest mieszkający na stałe we Francji polski polarnik Janusz Kurbiel. Rejs do Vancouver był wstępem do realizacji śmiałego i bezprecedensowego zamierzenia: pierwszego pokonania małym jachtem Przejścia Północno-Zachodniego z zachodu na wschód.
Wyprawa Le Havre – Vancouver została w Polsce uznana za Rejs Roku 1985, a Wojciech Jacobson nagrodzony został Srebrnym Sekstantem.
1985 – Vagabond II w North Vancouver
Fot.: Jerzy Kuśmider
1985-1988 – arktyczny rejs na Vagabond II (bandera kanadyjska i francuska) zorganizowany przez Janusza Kurbiela.
1985, maj, Morze Beauforta: Wojciech Jacobson – praca w paku lodowym
Fot.: Janusz Kurbiel
1988 – Wojciech Jacobson przejmuje prowadzenie jachtu Vagabond II od Janusza Kurbiela i z Ludomirem Mączką z powodzeniem doprowadza rejs do końca.
Do Europy (Brest) żeglarze wrócili z Grenlandii, napotykając na Atlantyku trudne warunki pogodowe (huragan Helene o sile wiatru przekraczającej 12º w skali Beauforta).
1988, huragan Helene: po lewej – układ chmur 23 września ok. 1042 UTC; po prawej – trasa huraganu
Fot. NASA
W połowie Atlantyku napotkaliśmy sztorm tropikalny Helene, o sile huraganu (wiatr powyżej 12 B). Dnia 30 września, w krytycznej fazie sztormu, wysokie fale trzykrotnie położyły Vagabond’eux masztem pod wodę. Jacht doznał szeregu awarii tracąc znaczną część elektroniki, w tym wszystkie anteny masztowe i radar. Utrudniało to znacznie dalszą żeglugę.
Do Brestu dotarliśmy 16 października 1988 roku kończąc tym samym wyprawę wokół Ameryki Północnej.
Szczątki radaru Vagabond’eux po wywrotce 30 września 1988 r.
Fot.: Wojciech Jacobson
Wojciech Jacobson i Ludomir Mączka jako jedyni uczestniczyli we wszystkich etapach tej kilkuletniej wyprawy, której trasa liczyła ok. 23 tys. Mm i prowadziła przez 86 portów i kotwicowisk. Przygotowując jednostkę do kolejnych prób przejścia arktycznej drogi spędzili około 6 miesięcy w wioskach Innuitów.
Etap przez Przejście Północno-Zachodnie (Vancouver, B.C. – Gjoa Haven N.T. – Brest) liczył 10 390 Mm.
1985-07-18: Wojciech Jacobson i Ludomir Mączka podczas przekraczanie koła polarnego.
Fot. z archiwum Wojciecha Jacobsona
Wyczyn ten uhonorowany został tytułem Rejs Roku 1988, a Wojciech Jacobson wspólnie z Januszem Kurbielem i Ludomirem Mączką otrzymali Srebrne Sekstanty.
Pisze Wojciech Jacobson:
Inicjatorem, organizatorem i realizatorem (jacht, finanse!) był Janusz Kurbiel. Do nas – Ludka Mączki i mnie – należało doprowadzenie łódki z Francji do Vancouver, B.C., a potem przeprowadzenie z powrotem z serca Arktyki do Brestu. W samym Przejściu najtrudniejsze 80% trasy prowadził Janusz Kurbiel. Nam zostało mniej niż 20% i to pod zdalnym nadzorem Janusza, który był na innym jachcie, w tym samym rejonie (po drugiej stronie działu wodnego). W sumie wszyscy byliśmy pierwszymi Polakami przez NW Passage. Ludek i ja – od Francji do Francji, Janusz Kurbiel – przez całą Arktykę.
Pokonanie przez Polaków Northwest Passage w końcu lat 80. dwudziestego wieku zasługuje na szczególne uznanie, bowiem Kurbiel, Jacobson i Mączka musieli zmagać się w trakcie rejsu z nieporównanie cięższymi warunkami, niż panują tam obecnie.
W ciągu ostatnich lat ocieplenie klimatu poczyniło w Arktyce takie spustoszenia, że powtórzenie ich wyczynu – z zachowaniem skali trudności – jest już po prostu niemożliwe: otwarte są np. szlaki dawniej zamknięte zaporami lodowymi.
1986, sierpień, Amundsen Gulf, NW Passage
Wojciech Jacobson, Janusz Kurbiel, Ludomir Mączka
Fot.: Joelle Cochois-Kurbiel, arch. W. Jacobsona
1988-2001 – Wojciech Jacobson współpracuje z kanadyjską Class Afloat – szkołą pod żaglami organizowaną przez West Island College z Montrealu. Pływa w tym czasie – jako zastępca kapitana, starszy oficer, I lub II oficer – na STS Pogoria i STS Concordia [7], m.in. przez Cieśninę Magellana (1993).
Pogoria:
1988 – Singapur – Gdynia (11 022 Mm)
1991 – Gdynia – Jamajka – Gdynia (20 200 Mm)
1992 – Gdynia – Cape Town – Trzebież (19 011 Mm)
Concordia:
1993 – Kadyks – Victoria, B.C. (28 128 Mm)
1994 – Jokohama – San Francisco, CA – Mombasa (38 487 Mm)
1996 – Durban – San Diego, CA (15 884 Mm)
1997 – Benoa (Bali) – Trzebież (12 530 Mm)
1998 – Montego Bay (Jamajka) – Tahiti – Lunenburg, N.S. (14 810 Mm)
1998 – Neapol – Miami (7 884 Mm)
2001 – Hanga Roa (Wyspa Wielkanocna) – Ushuaia (2 917 Mm)
1988-05-30, Gdynia: Pogoria po powrocie z rejsu czarterowego z kanadyjską Class Afloat.
Wojciech Jacobson – pierwszy z prawej
arch. W. Jacobsona
Żeglując, zatrzymywał się w rzadko odwiedzanych przez podróżników miejscach, jak wyspy Saint Paul i Chagos na Oceanie Indyjskim; Pitcairn, Palmyra, Fanning, Galapagos, Wyspa Wielkanocna i wielu innych na Pacyfiku.
1999, październik, Darwin (Australia) – kończy oficjalne pływanie w barwach Class Afloat, uhonorowany tytułem Honorary First Mate.
1993: Wojciech Jacobson na Concordii w Kanale Beagle
Fot. z archiwum Wojciecha Jacobsona
1996: Wojciech Jacobson na wantach i rei Concordii
Fot. z archiwum Wojciecha Jacobsona
2001 – ponownie na STS Concordia (załoga gościnna – nawigator), w rejsie kanadyjskiego West Island College na trasie Hanga Roa (Wyspa Wielkanocna) – Ushuaia (2 917 Mm), wokół przylądka Horn, co pozwoliło mu w żeglarskim życiorysie zamknąć pętlę wokół obu Ameryk.
2001-03-01, Cieśnina Drake’a, w tle przylądek Horn
(od lewej) Wojciech Jacobson, Andrzej Straburzyński (kapitan Concordii)
Fot. z archiwum Wojciecha Jacobsona
2007
– 12 maja – Wojciech Jacobson oraz Andrzej Piotrowski (dyrektor Instytutu Geologicznego w Szczecinie; pływał na Marii) odsłaniają w Jacht Klubie AZS pomnik poświęcony Ludomirowi Mączce. Jest to dwumetrowej wysokości 8-tonowy głaz (granit alandzki) przyniesiony przez lodowiec z okolic Wysp Alandzkich w pobliże Barlinka.
Na nim wyryto napis: Pamięci Ludomira Mączki, żeglarza-geologa, który stąd wyruszał w świat. Koledzy i przyjaciele, maj 2007. Obok umieszczona jest tablica z życiorysem żeglarza, jego wizerunkiem i sylwetką Marii.
Napis i tablicę wykonał Marian Preiss, żeglarz-regatowiec ze Stargardu.
2008
– czerwiec – publikacja albumu Mam na imię Ludomir wydanego wspólnie z Maciejem Krzeptowskim (Szczecin, Oficyna In Plus, 2008).
Wojciech Jacobson jest autorem materiałów szkoleniowych oraz artykułów w prasie fachowej, np. nowelizacja i tłumaczenie skryptu „Instruction Aid Tables” na język angielski (Trzebież, 1978).
W swoim dorobku ma wiele nagród i wyróżnień związanych z żeglarstwem:
● 1962 – Zasłużony Działacz Żeglarstwa Polskiego
● 1985 – Srebrny Sekstant za rejs Le Havre – Kanał Panamski – Vancouver na s/y Vagabond II
● 1988 – Srebrny Sekstant, wspólnie z Januszem Kurbielem i Ludomirem Mączką, za pierwsze pokonanie arktycznego Przejścia Północno-Zachodniego z zachodu na wschód na s/y Vagabond II
● 1989 – nagroda Grotmaszta Bractwa Kaphornowców za „dobrą pracę w ciężkich warunkach sztormowych”.
● 1998 – Derek Zavitz Memorial Award. [Derek Zavitz był uczniem kanadyjskiej Class Afloat, który zginął w nieszczęśliwym wypadku w czasie rejsu. Ku jego pamięci ustanowiono medal, który na koniec roku szkolnego przyznają studenci. Medal honoruje osoby, których postawa uznana została za godną naśladowania].
● 1999 – tytuł Honorary First Mate przyznany przez kanadyjską Class Afloat na zakończenie 11-letniej pracy na żaglowcach tej organizacji.
● 2000-2010 – zasiada w Kapitule Kolosów[8]
● 2002 – medal PZŻ „Za Szczególne Zasługi dla Żeglarstwa Polskiego”
● od 2008 – członek rady programowej Polskiej Fundacji Morskiej[9].
● 2010 – medal „65 lat Żeglarstwa Polskiego na Pomorzu Zachodnim”
● 2010, 6 marca – laureat nagrody Conrad 2009, przyznawanej przez Bałtyckie Bractwo Żeglarzy indywidualnościom morskim w minionym roku.
● 2010, 22 maja – laureat nagrody „Chwała Mórz – Kaperski Topór Bojowy” przyznanej przez Bractwo Wybrzeża.
● 2011, 16 czerwca – uhonorowany przez Prezydenta Miasta Szczecin tytułem „Ambasador Szczecina”.
● 2013, 2 maja – w Dniu Flagi Rzeczypospolitej Polskiej Prezydent RP wręcza mu Banderę Prezydencką za osiągnięcia w dziedzinie żeglarstwa.
● 2016, luty – nagroda Super Kolos przyznana przez Kapitułę nagrody za całokształt dokonań i wybitny wkład w rozwój polskiego żeglarstwa. Wręczenie nastąpiło 13 marca 2016, podczas finału Kolosów (za rok) 2015.
W uzasadnieniu czytamy:
Co do Super Kolosa Kapituła była zgodna – statuetkę za całokształt dokonań i wybitny wkład w rozwój polskiego żeglarstwa otrzyma kpt. Wojciech Jacobson. Cieszymy się wyjątkowo, bo mało kto zasłużył sobie na tę nagrodę bardziej niż on.
Dla kilku pokoleń polskich żeglarzy kpt. Wojciech Jacobson to człowiek-instytucja. Pionierskie dokonania, ogromne doświadczenie, pedagogiczny talent, a przy tym – i to chyba dla wielu osób pierwsze z nim skojarzenie – wielkie serce. […]
Panie Kapitanie, gratulujemy!
Dołączamy się do tych gratulacji z największą radością!
– Kazimierz i Krzysztof, Żeglujmy Razem
Mapa rejsów Wojciecha Jacobsona
Dodatkowo:
• Powrót s/y Dal (1980) – wywiad Zenona Szostaka z Wojciechem Jacobsonem.
• Kto jest kim: WOJCIECH JACOBSON
● Wojciech Jacobson – „Cayenne”
● Wojciech Jacobson – „Miasteczko na kotwicy”
● Wojciech Jacobson – „Talizman z Salvadoru”
● Wojciech Jacobson – „Morska procesja”
● Wojciech Jacobson – „Ludomir w szalupie”
● Wojciech Jacobson – „Matka Boska Gibraltarska”
● Wojciech Jacobson i Zenon Szostak – „Conrad, Horn i żagle”
● Zenon Szostak – „Wyspy Wojtka Jacobsona”
● Jacobson, Wojciech (red.). Pogoria Manual. Cape Town : 1992.
Opr. Kazimierz Robak
na podstawie korespondencji z Wojciechem Jacobsonem
i materiałów przez niego dostarczonych (dziękuję!),
w tym biogramu opracowanego przez Piotra Tomzę.
Podziękowania dla Zenona Szostaka za archiwalne dane jachtów AZS Szczecin
29 czerwca 2011
ostatnie uzupełnienie: 23 marca 2016
Portret na stronie tytułowej: Fot.: Adrian Larisz
[1a] s/y Swantewit – rok budowy: 1930; materiał kadłuba: drewno; dł.: 11,20 m (36.8 ft); szer.: 2,10 m (6.9 ft); zanurz.: 1,71 m (5.6 ft), wyporność: 3,75 t (8267 lbs); pow. żagli: 47 m kw (506 sq. ft).
Regatowy jacht bardzo lekkiej konstrukcji (zbliżony do klasy R-6) zbudowany przez stocznię Abeking & Rasmussen, którą w 1907 roku w Lemwerder (w pobliżu Bremy) założyli dwaj – legendarni dziś – konstruktorzy: Henry Rasmussen i Georg Abeking.
W kwietniu 1945 s/y Swante zostaje opuszczony na nowowarpieńskiej mieliźnie przez właścicieli uciekających na zachód. Wrak z popękanymi dennikami i wręgami, zdjęty z 2,5-tonowego balastu, przydzielono w 1950 roku żeglarzom akademickim.
W I Regatach Przyjaźni w 1951 roku Swantewit wygrywa, choć remont i taklowanie jachtu trwało do ostatniej chwili. Następne lata to zwycięstwa w regatach i zdobywane „Błękitnej Wstęgi”; potwierdza się wysoka wartość regatowa jachtu. W 1956 roku Swantewit wygrywa w międzynarodowych regatach Rund um Rügen. W I Międzynarodowych Regatach Gryfa Pomorskiego w 1958 roku w pobliżu Ystad, w sztormie łamie maszt. Na prowizorycznie sporządzonym takielunku załoga przyprowadziła jacht do kraju.
Swantewit żeglował bez silnika i elektroniki.
[z archiwum Zenona Szostaka – serdeczne podziękowania za udostępnienie danych!]
s/y Jurand – kecz bermudzki, kadłub stalowy, maszty drewniane, jeden z serii „stuczterdziestek” – J-140 (jednostki bliźniacze: Joseph Conrad, Śmiały, Dar Opola, Otago, Jan z Kolna). Konstruktorzy: Henryk Kujawa, Włodzimierz Kuchta, Wojciech Samoliński, Zdzisław Pieńkawa; wzorem były parametry techniczne stalowego kecza Peter von Danzig. Budowa: Stocznia Gdańska (1958). Armator: COŻ-PZŻ Trzebież. Port macierzysty: Trzebież. Dł.: 18,00 m (59 ft); szer.: 4,07 m (13.3 ft); zanurz.: 2,53 m (8.3 ft); pow. ożagl.: 144 m kw. (1550 sq ft); wysokość grotmasztu: 21 m (69 ft); wysokość bezanmasztu: 11 m (36.1 ft); szybkość: do 11 węzłów; silnik: ok. 54 KM, zbiorniki paliwa: 300 l (80 US gal.); zbiornik wody: 1000 l (264 US gal.). Nazwa „Jurand” była powtórzona po keczu gaflowym, zbudowanym w 1902 roku jako replika jachtu Spray Slocuma, który pod polską banderą pływał w latach 1930-1939.
s/y Nadir – drewniany slup balastowy, zbudowany w Szwecji ok. 1906, początkowo przeznaczony do żeglugi zatokowej, pod koniec lat 1950. przebudowany i dostosowany do żeglugi pełnomorskiej. Dł.: 11,85 m (38.9 ft); szer.: 2,49 m (8.2 ft); zanurz.: 1,70 m (5.6 ft); pow. żagli: 47,5 m kw. (511 sq ft).
Jacht zatokowy zbudowany prawdopodobnie w Szwecji w 1906 r. Przekazany do Klubu w 1949 roku dzięki dyrektorowi Szkoły Morskiej w Szczecinie, legendarnemu Konstantemu Maciejewiczowi.
Szybka 50-tka skutecznie żeglowała w regatach i… zmieniała nazwy zgodnie z duchem czasów – Ewa, Aurora, Biały Słoń, Przodownik – by wreszcie po 1956 roku przemianować się na obecnego Nadira. Wówczas to, pod koniec lat pięćdziesiątych, jacht został poważnie przebudowany (podniesiono burty, wykonano nową nadbudówkę, zwiększono zanurzenie, wyprostowano stewę dziobową, zmieniono takielunek) i przystosowany do żeglugi morskiej. Do dnia dzisiejszego pływa w Klubie.
[z archiwum Zenona Szostaka – serdeczne podziękowania za udostępnienie danych!]
[1b] s/y Maria – kecz-marconi; dł. kadłuba: 9,80 m (32.15 ft); dł. z bukszprytem: 11,20 m (36.75 ft); szer.: 3,20 m (10.50 ft), pow. ożagl.: 46 m kw. (495 sq. ft); silnik: Volvo Penta MD-2, 15 KM. Projekt: Wacław Liskiewicz, konstrukcja: Jerzy Mańkowski; materiał: szkielet dębowy, poszycie mahoniowe; miejsce budowy: Stocznia Gdańska; rok budowy: 1971. Kupiony i wyremontowany przez Ludomira Mączkę w 1972 r.
Na Marii kpt. Mączka przez 11 lat (1973-1984) prowadził rejs dookoła świata liczący ponad 70 tys. Mm (w tym 1500-milowy etap przebyty samotnie). W sierpniu 1999, kpt. Mączka rozpoczął kolejny rejs Marią dookoła świata: trasa prowadziła przez Atlantyk do Cieśniny Magellana i przez wyspy Pacyfiku do Auckland, Nowa Zelandia. Tam, w grudniu 2000, Ludomir Mączka opuścił jacht i udał się na leczenie do Kanady. Opiekę nad Marią przejął kpt. Maciej Krzeptowski.
[2] s/y Polonez – drewniany kecz bermudzki typu Arcturus. Konstruktorzy: Edward Hoffman, Czesław Gogołkiewicz i Kazimierz Jaworski. Budowa (1970/71): Morska Stocznia Jachtowa im. Leonida Teligi w Szczecinie.
Kadłub: drewniany, z obłogów mahoniowych giętych na wręgach, klejony; wręgi i stępka – drewniane, poszycie – mahoń trzywarstwowy. Pokład: na pokładnikach sosnowych, poszycie ze sklejki pokrytej makietą z peroby. Dwa maszty stalowe, liny strunowe – nierdzewne, fały prowadzone wewnątrz masztu. Podczas rejsu Krzysztofa Baranowskiego dookoła świata, w Hobart (Australia; 21 grudnia 1972 – 10 stycznia 1973), zdjęty został bezanmaszt, zniszczony przez fale Oceanu Indyjskiego. Silnik: Volvo Penta 14 KM (10,5 kW).
Dł. całk.: 13,80 m (45.3 ft); dł. linii wodnej: 10,65 m (35 ft); szer.: 3,80 m (12.5 ft); zanurz.: 2,20 m (7.2 ft); pow. ożagl.: pomiarowa – 73,5 m kw. (791 sq ft), rzeczywista – 88,0 m kw. (947 sq ft), maksymalna – 210,0 m (2260.5 sq ft). Komplet żagli – 21 sztuk; największy żagiel – 90 m kw. (969 sq ft).
[Baranowski, Krzysztof. „Polonezem” dookoła świata. Warszawa : KiW, 1973; s. 17 i 197-198]
[3] Janka Bielak – nieoficjalny ambasador morskiej i żeglarskiej Polski w Wielkiej Brytanii, jedna z najbardziej wpływowych osób działających społecznie w ramach Sail Training Association i jego różnych organizacyjnych wcieleń (STI, ISTA). Jej cicha dyplomacja i umiejętność przełamywania lodów dawała znane na zewnątrz efekty. M.in. doprowadziła do udziału Rosjan w regatach do Stanów Zjednoczonych w 1976 roku. Potem rosyjskie i polskie żaglowce były już stałymi uczestnikami imprez Cutty Sark.
[Knabe, Jerzy. „The Sea is our Bridge – Morze jest naszym mostem.” <http://www.pogoria.org/dzialy/sylwetki/S9.htm>%5D
[4] Ireneusz Gieblewicz – ur. 1935 w Łodzi; żeglarz, jachtowy sternik morski; w czasie wojny wywieziony wraz z rodziną do Niemiec; potem do Metz (okupowana Francja); we Francji, po wyzwoleniu, wskutek wypadku amputowano mu nogę; pracował, m. in. w Szczecińskim Urzędzie Morskim (ochrona rybołówstwa); do USA wyjechał w 1966; w 1980 sprowadził jacht Dal do Polski.
[http://www.jkazs.szczecin.pl/archiwum/dal2/wdx.htm]
[5] s/y Dal – jacht zatokowy, slup, dł.: 8,5 m, szer.: 2,15 m, zanurz.: 1,3 m, pow. ożagl.: 45 m², na którym Andrzej Bohomolec, Jerzy Świechowski i Jan Witkowski (powrócił do Polski z Bermudów) przepłynęli w latach 1933-1934 Atlantyk, w rejsie z Gdyni do Nowego Jorku i Chicago.
[6] s/y Vagabond’eux (Vagabond II) – zbudowany w 1979 jako stalowy kecz; budowa kadłuba: stocznia Marcel Brument k. Paryża; dł. całk.: 15,00 m, szer.: 4,20 m, zanurz.: 1,10-2,50 m, pow. ożagl.: 120 m kw., ciężar całk.: 16 t, grubość blach w części dennej kadłuba: 10 mm. Zaprojektowany do żeglugi polarnej przez francuskiego konstruktora Gilberta Caroffa, wg pomysłu Janusza Kurbiela. W latach 1980-83 Kurbiel odbył na Vagabond II kilka rejsów arktycznych, m.in. do północnego bieguna magnetycznego. Przed nową wyprawą, w 1984, ożaglowanie i takielunek Vagabond II zostały zmienione z typu kecz na slup. W miejscu bezana stanęła metalowa „brama” podtrzymująca anteny i układ podnoszenia pontonu; na rufie zamocowano platformę wydłużającą pokład.
[W. Jacobson, <http://www.jkazs.szczecin.pl/archiwum/nwpas/wd.htm> i <http://www.jkazs.szczecin.pl/archiwum/jacobson/wd.htm>%5D
[7] Concordia, stalowa barkentyna, zbudowana w Szczecinie w 1991, przekazana armatorowi (West Island College z Montrealu) w kwietniu 1992. Dł.: 57,5 m (188 ft 8 in), szer. maks.: 9,44 m (31 ft 0 in), zanurz.: 4,0 m (13 ft 1 in), pow. ożagl.: 993 m2 (10,690 sq ft), wysokoprężny silnik pomocniczy MAN pozwalający osiągnąć prędkość 9 węzłów. Zatonęła 17 lutego 2010, 300 Mm SE od Rio de Janeiro.
[8] Kolosy – polskie nagrody podróżnicze przyznawane corocznie od 2000 roku za dokonania w kategoriach: podróże, alpinizm, żeglarstwo, speleologia, wyczyn roku oraz („Superkolos”) za całokształt osiągnięć lub za wybitne dokonanie zespołowe.
<http://www.kolosy.pl/>
PERIPLUSpl 
